‘तिमीले धोका दियौ भने त तिम्रै घरमा झुण्डिएर मर्छु, बुझ्यौ ?’ पहिलो पटक सहपाठीको मोबाइलबाट यस्तो सन्देश सुन्न परेपछि पूर्वी रोल्पाकी १५ वर्षीया किशोरी अक्क न बक्क परिन्।
विद्यालय बिदाका दिन परेको हुँदा उनी त्यस दिन घरमै थिइन्। बुबाआमा बाहिर काममा गएको कारण फोनमा बोल्न उनलाई कुनै अवरोध भएन। पटक पटक यही वाक्य दोहोर्याएर सहपाठीले दिनभर करिब ७ पटक जति फोन गरिरहँदा उनी रिसाएजस्तो गरे पनि जवानीले उनलाई कुत्कुत्याउन थाल्यो। उनले पनि झन् मख्ख पर्दै फोनमै सवालजवाफ गर्न थालिन्। सहपाठी उनकै आफन्त थिए। उमेरले आफूभन्दा करिब एक वर्ष जेठो।
किशोरी जिल्लाकै एक सरकारी विद्यालयमा कक्षा ९ र किशोर कक्षा १० मा अध्ययनरत थिए। सुन्दा कुनै चलचित्रको कथा जस्तो लागे पनि यो काल्पनिक कथा होइन। जिल्लाकै एक जोडीको वास्तविक प्रेम कथा हो। करिब एक घण्टाको दूरीमा उनीहरूको बासस्थान थियो भने नाताले पनि उनीहरू आफन्त नै पर्थे। यसकारण उनीहरूको भेटघाट तथा चिनजान सहज रूपमा अगाडि बढेको थियो।
भोलिपल्ट प्रार्थनाका समयमा विद्यालयमा दुबैजनाको भेट भयो। सहपाठी रिसाउँछिन् कि भन्ने चिन्ताले ती किशोरलाई अलि नरमाइलो लागिरहेको थियो तर, किशोरीले मौन स्वीकृति जनाउन थालेपछि किशोरलाई नजिकबाटै खुलेर बोल्न सहज भयो। उनले खाजा खाने समयमा किशोरीसँग भेटेर उही वाक्य दोहोर्याए – ‘तिमीले धोका दियौ भने त तिम्रै घरमा झुण्डिएर मर्छु, बुझ्यौ ?’
किशोरीका अनुसार यसअघि पनि उनीहरूका बीच सामान्य कुराकानी तथा भेटघाट भइरहन्थ्यो। एकले अर्कालाई मन पराउन पनि थालिसकेका थिए। तर प्रेम प्रस्ताव राख्ने हिम्मत भने दुबैले गरेका थिएनन्। यो जोडीलाई मोबाइलले साइनो गाँस्न सहज बनाइदियो।
यसपछिका दिनमा दुबैबीच फोनबाट घण्टौं कुराकानी हुन थाल्यो। प्रेम चलेको करिब तीन महिना नपुग्दै यो जोडीले आजभन्दा ५ वर्ष पहिले प्रेम विवाह गर्यो। विवाह पूर्वका दिनभन्दा विवाह पछिका दिनहरू केही निरसिला बन्न थाले। दुबैका बीच मनमुटाव हुन थाल्यो। स–साना कुरामा पनि घण्टौं बहस चल्न थालेपछि सम्बन्धले जटिल मोड लिँदै गएको किशोरीको भनाइ छ।
‘प्रेम र विवाह सायद फरक कुरा रै’छन्,’ किशोरीले भनिन्। प्रेम चल्दाका बखत आफूलाई हेरेर बाँच्न सक्छु भन्नेले विवाह पछिका दिनमा फरक व्यवहार गर्न थाले। विवाह गरिसकेपछि विद्यालय जाने वातावरण पनि बिग्रियो। घरको कामकाजमा बाधा पुग्ने भन्दै परिवारले विद्यालय जान रोक लगाएका कारण उनी विद्यालय जान सकिनन्।
विवाह पछि आर्थिक भार थपिँदै गएका कारण गरिबी र बेरोजगारीले गला थिच्न थाल्यो र दिनहुँ घरझगडा हुन थाल्यो। फलतः विवाह गरेको करिब १ वर्ष नपुग्दै गर्भमा नासो छाडेर श्रीमान् विदेशिए।
‘मैले यता दुःखसुख गरेर काखको नानी दुईवर्ष बनाएपछि उनी घर फर्किए तर उनले मेरो वास्ता गर्न छोडे,’ उनले भनिन्। उनको मोबाइल अर्कै प्रेमिकाका लागि बज्न थालेको छ भन्ने सुनेपछि उनले त्यस पुरुषसँग बाँच्न नसक्ने निधो गरेर जिल्ला अदालत रोल्पामा करिब एकवर्ष पहिले सम्बन्ध विच्छेदका लागि निवेदन दिइन्। अदालतबाट सम्बन्ध विच्छेद भयो। जुनीजुनी सँगै बाँच्छु सँगै मर्छु भन्नेले एकै जुनी पनि साथ दिन सकेनन्। ‘त्यसैले अहिले उनी र म आ–आफ्नो बाटोमा छौं,’ उनले भनिन् – ‘पढ्ने उमेरमा बुद्धि बिग्रिएपछि न पढाइ बन्यो न घरबार।’
अदालतले उनीसँग जोडेको घरबार भत्काएर आफूलाई न्याय गरेको उनको भनाइ छ। ‘केटा मान्छेको जात स्वार्थी हुँदोरहेछ, जता राम्रो देख्यो उतै ढल्किँदा रहेछन् त्यसैले अब दोस्रो बिहे नगर्ने निधो गरेकी छु,’ उनले भनिन्। उनका अनुसार उनका श्रीमानले भने अहिले दोस्रो बिहे गरिसकेका छन्। जिल्ला अदालत रोल्पाका अनुसार पछिल्ला दिनमा मोबाइलका कारण कतिका नयाँ घरबार बनेका छन् भने कतिका घरबार बिग्रिएका छन्। सम्बन्ध जोड्न मोबाइल वा सामाजिक सञ्जाल सहज साधन हुन् नै सुखी जीवनका लागि पनि यिनको उपयोग भइदिए उत्तम हुन्छ।रासस
