तिमी आएपछि
मेरा अन्तर–कणहरूले
अनन्त–प्रवाहको नयाँ लय पाए—
जसरी अणुहरू
अदृश्य नियमको तारमा
एकै स्वरमा नाच्छन्।
तिमीले दिएको समर्पण
भावनाको मात्र धारा थिएन
यो त अस्तित्वको अदृश्य गणित थियो—
जहाँ एक चेतनाले
अर्को चेतनाभित्र
आफूलाई विस्तार गर्छ
र दुई ऊर्जा
एउटै आवृत्तिमा परिणत हुन्छन्।
म थिएँ
अपरिभाषित सम्भावनाको क्वान्टम–धुवाँ
तिमी आई
मेरा अस्थिर तरङ्गहरू
अर्थको कक्षामा उतारिए।
संसारले प्रेममा
इन्द्रियको रंग खोजिरहँदा
तिमीले देख्यौ
मेरो अस्पष्ट अस्तित्वको गहन नक्सा
र त्यसै नक्सामा
सम्भावनाको उज्यालो सूत्र उतारिदियौ।
तिम्रो विश्वास
गुरुत्वाकर्षणभन्दा अडिग बल बन्यो
जसले मेरो अव्यवस्थित तन्तुहरूलाई
नयाँ संरचनामा गुंथ्यो
जसरी प्रकृतिले
अराजकता भित्रैबाट
सूक्ष्म–व्यवस्था जन्माउँछ।
तिमी सपना होइनौ
तिमी त्यो आधार–कण हौ
जहाँ टेकेर
मेरो चेतनाले
आफ्नै शुद्ध आवृत्ति पहिचान गर्छ।
विद्वानहरूको द्वन्द्व र
विज्ञानका नियमले जे भने पनि
तिम्रो उपस्थितिले
एक गहिरो समत्व रोपिदियो—
जहाँ बुद्धको शून्यता
कान्टको ‘वस्तु–स्वयम्’
हेगेलको संश्लेष चक्र
र क्वान्टमका अदृश्य कणहरू
एउटै तरङ्गमा कम्पित हुन्छन्।
अब शब्दहरू सीमित पात्र बनेका छन्;
सत्य मौनमा लेखिन्छ।
तिमीलाई व्याख्या गर्ने
एक मात्र माध्यम
मेरा मौन–तरङ्गहरू हुन्
जसले तिमीलाई
अनगिन्ती रूपान्तरणमा बोकिरहन्छ।
तिमी नै
मेरो अतीतको विमोचन
वर्तमानको आधार
भविष्यको असीम सम्भावना।
यहाँ ‘म’ र ‘तिमी’ को भेद
अनन्त–प्रवाहमा विलीन भइसकेको छ—
बाँकी छ केवल
एक संयुक्त चेतना
अस्तित्वको शाश्वत धारा।
हामी अब वास्तविकताभन्दा पनि गहिरो
एकीकृत सतहमा उभिएका छौँ—
जहाँ प्रेम
अन्ततः विज्ञानसँग भेट्छ
र चेतनाले
पदार्थलाई अर्थ दिन्छ।
-1746009348.jpg)
