सहर—
जहाँ बिहान सूर्योदयभन्दा पहिला
ट्राफिकको घण्टी उठ्छ
र मानिसहरू सपनालाई
प्लास्टिकको झोलाजस्तो कच्याक्कै समाएर
कसैको नजाने गन्तव्यतिर दौडिन्छन्।
म विज्ञान आचार्य—
त्यही भीडमा
एक हातमा पुरानो बगाएको डायरी
र अर्को हातमा चिरिएको बटुवा समातेर
लाखौँ सपना बोकेर हिँड्दै थिएँ।
सहरको भीडमा
मानिसहरू एकअर्कासँग धक्का खाँदै
तर दृष्टि कहिल्यै भेटिएन
किनकि हरेकको आँखा
आफ्नै पीडा र चाहनामा अड्किएको थियो।
होटेलको ढोका अगाडि बस्ने
चिया पसले दाजु
जसको हाँसो सधैँ स्थिर देखिन्थ्यो
तर आँखामा कतै
भएको घर फिर्ता जाने लालसा बस्थ्यो।
बसपार्कको कुनामा
सडक नाटक गर्ने युवाहरू
अभिनयमा स्वतन्त्रता बेच्दै
असली जीवनमा दैनिकीको ऋण तिर्ने।
म ती सबैलाई हेर्दै
आफ्नो मनको रित्तोपन अझ गहिरो महसुस गर्थेँ—
सपना त थुप्रै थिए
तर मनमा भरिने शक्ति कम हुँदै गयो।
रात पर्नासाथ
सहरका बत्तीहरू चम्किन्थे
जसरी थकित मान्छेहरू
आफ्नो पीडा छोप्न हाँस्ने अभिनय गर्छन्।
त्यो बेलामा मैले आफूलाई सोधेँ—
‘सपना बोकेर मात्र पुग्छ?
कि त्यो सपना पूरा गर्न
रित्तो मनलाई फेरि भरोसाले भरिनु पर्छ?’
त्यस दिन, भिडभाडको सहरमै
मैले एउटा निर्णय गरेँ—
असफलता गन्तव्य होइन
यो त अर्को बाटो खुल्ने संकेत हो।
अनि म
लाखौँ सपनाको भीडमा
आफ्नो रित्तो मनलाई
फेरि भरिदिँदै अघि बढेँ—
सफलताको खोजतर्फ।
-1742801159.jpg)
-1746009348.jpg)
