आज १२ दिनपछि म्यासेन्जरमा आएको रिप्लाई देखेर दिपेश चर्को स्वरमा हाँस्यो र मनमनै भन्यो, 'फेरि अर्को मुर्गा फस्यो।'
जब उसले मोबाइलबाट आफ्नो ध्यान हटाएर अगाडि हेर्यो ऊ पागलझैं हाँसेको देखेर अफिसका सबै उसलाई अचम्म मानेर हेरिरहेका थिए।
उसले लज्जित महसुस गर्यो। कुनै द्रुत गतिमा गुडिरहेको सवारी साधनले अचानक आपतकालीन ब्रेक लगाउँछ, त्यसरी नै दिपेशको हाँसोमा पनि ब्रेक लाग्यो।
बबिताले पनि दिपेशलाई निकै ध्यान दिएर हेरिरहेकी थिई। सायद बबिताले मनमनै माया गर्थी होला, तर दिपेशको सपना र सोचमा कहिल्यै नदेखेको, भेट नभएको काल्पनिक अनुहार थियो।
उसको दृष्टिमा बबिता केवल एउटा मिल्ने साथी थिई। दिपेशको हाँसो देखेर बबिताको अनुहार ओइलाइसकेको थियो। जस्तो कि आफ्नो मनपर्नेलाई अरू कसैसँग देख्दा मनमा जलनको अनुभूति हुन्छ। बबिता दिपेशलाई हेर्दै हाँस्दै एकदमै नजिक आई र फुसफुसाई- 'के तिमीले मभन्दा अर्की राम्री कोही भेट्टायौ?'
दिपेशले बबिताको गालामा बिस्तारै छोएर जबाफ दियो- मैले फेला पारेको होइन, भेट्टाएको।
बबिताले केही नबुझैं अनुहार बनाई। दिपेशले मुस्कुराउँदै भन्यो, 'तिमी बुझ्दिनौ।'
हाँस्दै, एउटा फाइल उठाएर ऊ हाकिमको क्याबिनतिर लाग्यो।
आजभोलि दिपेशले फेसबुकमा केटीको आइडी बनाएर केटाहरूलाई रिक्वेस्ट पठाएर उल्लु बनाएर मज्जा लिने गरेको छ। आज बिहानको घटना पनि यसैसँग जोडिएको थियो।
वास्तवमा दिपेशले बिनिता नामको फेक आइडीबाट एउटा स्मार्ट केटा सर्बेन्द्रलाई फ्रेन्ड रिक्वेस्ट पठाएको थियो। आज उसले रिक्वेस्ट स्वीकार गरेर म्यासेन्जरमा 'हेलो फ्रेण्ड' भन्दै म्यासेज पठाएको थियो।
दिपेशले पनि केटीकै भाव देखाएर चार दिनपछि स्माइली इमोजी पठायो। त्यतिबेलासम्म उनीहरूबीच गुड मर्निङ र गुड नाइटका म्यासेज आदानप्रदान भइरहेको थियो।
बिनिता बनेको दिपेशलाई थाहा थियो- सर्बेन्द्रले पनि पहिले हेलो, हेलो डियर, त्यसपछि हेलो मेरी प्यारी हुँदै प्रेमका मुक्तक, धेरै फूलहरू त कहिले केही। त्यसपछि कहिलेकाहीँ राति कुरा गर्दा उसले आफ्नो इच्छा व्यक्त गर्नेछ र एकदिन आफ्नो चाहना देखाएर होटलमा एक्लै भेट्न बोलाउनेछ!
यो त्यस्तो पल हुनेछ जब दिपेशले वास्तविकता बताउनेछ र उसको कल्पना चकनाचुर हुनेछ। त्यसबेला दिपेश जोडले हाँस्ने छ।
सर्बेन्द्र र बिनिता बनेको दिपेशको दिनहुँ कुराकानी हुन थाल्यो। तर सर्बेन्द्रमा चिप्लिने कुराको कुनै लक्षण थिएन। दिपेशले चाहेको भए उसलाई ब्लक पनि गर्न सक्थ्यो, तर अहिले यो उसको लागि ठूलो चुनौती बनेको छ।
***
बबिताको जन्मदिन थियो। बबिता बनेको दिपेशको मनमा एउटा विचार आयो।
सर्बेन्द्रको च्याट बक्समा दिपेशले लेख्यो, 'सर्बेन्द्र, म्यासेजमा मात्र कुराकानी गरेको धेरै भयो। आज म तिम्रो आवाज सुन्न चाहन्छु। मेरो पर्सनल नम्बरलाई अझै कुर्नुपर्छ। मलाई मेसेन्जरमा भ्वाइस कल गर्छौ? अहिले म साथीको बर्थ-डे पार्टीमा आएको छु। घर पुगेपछि कुरा गर्न मिल्दैन।'
अनलाइन भएको सर्बेन्द्रले कुनै रिप्लाई दिएन। अचानक ऊ अफलाइन भयो, बिनिता बनेको दिपेश सोचमग्न भयो। आजकल पनि यस्ता केटाहरू हुँदो रहेछ!
बर्थ-डे पार्टीमा केक काटेपछि सबैजना खाना खान थाले तर दिपेशलाई खान मनै लागेन। थाहा छैन किन हो बारम्बार म्यासेज बक्स खोलेर हेर्यो, मनमा अनेक प्रश्न बोकेर सर्बेन्द्रको म्यासेजको प्रतिक्षा गरिरहेको थियो।
'यस्तो त केटीहरूलाई पो हुनुपर्ने हो,' बिनिता भनेको दिपेशले मनमनै आफूलाई भन्यो। होइन, ऊ आफै पनि केटा हो । तर, उसलाई किन सर्बेन्द्रसँग यति धेरै लगाव भइरहेको छ? उसलाई किन उसँग कुराकानी गर्न मन लागिरहेको छ? सर्बेन्द्रको म्यासेज देखेर दिपेश हाँस्न छाडेको छ। के दिपेशलाई केटा मन पर्न थालेको हो? बेकारको कुरा, यो हुनै सक्दैन। 'म पुरुष हुँ ...।' बर्बराएको मेरो स्वर कतिबेला बबिताको कानमा पुग्यो ... दिपेशलाई थाहा नै भएन।
'हो, तिमी पुरुष नै हौ, मलाई विश्वास लाग्छ।' बबिताले हाँस्दै भन्यो र प्लेटबाट केकको एउटा ठूलो टुक्रा उठाएर पूरै दिपेशको मुखमा कोचिदियो। दिपेशले पनि आफूलाई सम्हाल्दै केक उठायो र बबिताको मुखभरि दलिदियो। उनीहरूलाई देखेर सबै हाँस्न थाले र उनीहरू दुवै पनि। पार्टी लगभग सकिएको थियो तर डिजे धुन बजिरहेको थियो। बबिताले सबैलाई डान्स फ्लोरमा तान्यो त्यसपछि गीतहरूमा रमाइलो नाच सुरू भयो। दिपेशले मोबाइल खल्तीबाट निकालेर केही पर राखेको थियो। बेला बेलामा उसको ध्यान मोबाइलमा जान्थ्यो। नाच्दै गर्दा एक्कासि मोबाइलको स्क्रिन उज्यालो भयो। दिपेशले दौडेर मोबाइल उठायो...। सर्बेन्द्रको भ्वाइस म्यासेज रहेछ। दिपेशले बबिताको हात समातेर डान्स फ्लोरबाट लिएर गएयो...।
'बबिता, प्लिज....तिमी मेरो सबैभन्दा मिल्ने साथी हौ। मेरो लागि एउटा काम गरिदेऊ न... प्लिज।'
'केवल सबैभन्दा मिल्ने साथी?' बबिताले दिपेशलाई कर्के नजरले हेर्दै सोधिन्। उसले यस्तो हेरेको देखेर दिपेशलाई अज्ञात डरले सतायो ...। दिपेशले आफूलाई नियन्त्रणमा राख्दै भन्यो, 'हो, अहिले हामी सबैभन्दा मिल्ने साथी हौं।' बबितालाई सहमत गराउन समय लागिरहेको थियो।
अर्कोतर्फ मोबाइलमा सर्बेन्द्रको म्यासेन्जरको घण्टी छैटौं पटक बज्दै थियो। दिपेशले बबितालाई सबै कुरा भनेको थियो... अन्ततः बबिता सहमत भइन्। अहिले बबिता दिपेशको लागि बिनिता बन्न लागेकी छन्।
दिपेशले कल उठाएर स्पिकर अन गर्यो...। बिनिता बनेकी बबिताले हेलो...भनी। उताबाट सर्बेन्द्रको आवाज आयो, 'हेलो सरी, म अस्पतालमा थिएँ, आमाको बिपी एक्कासि बढ्यो त्यसैले अस्पताल ल्याउनुपर्यो, चिन्ता गर्नुपर्दैन अहिले सबै ठीक छ। घर आइपुग्नुभयो?'
बबिता उर्फ बिनिताले बिस्तारै भनी, 'हजुर... मलाई अबेरसम्म घर बाहिर निस्कन दिँदैनन्, अहिले बाथरुममा आएर कुरा गरिरहेको छु।'
'ठीकै छ, अब जाऊ। तिमीसँग कुरा गर्न एकदमै मन थियो, तर तिमीलाई कुनै अप्ठ्यारो नहोस्। हामी फेरि कुनै बेला कुरा गरौंला। अब तिमी फोन राख र जाऊ। गुड नाइट डियर,' भन्दै सर्बेन्द्रले जबाफ नसुन्दै कल काट्यो।
पार्टी सकेर सबै घरतिर लागे। भोलिपल्ट बिहान दिपेश ढिलो उठ्यो। हिजो शुक्रबार बबिताको जन्मदिन भएकोले राति अबेरसम्म पार्टी चल्यो र आज शनिबार राम्रोसँग सुत्न पाएको थियो। दिपेशले आफ्ना औंलाहरूमा पञ्जा जोडेर माथितिर शरीरलाई तानेर हाइ गर्यो। नजिकै राखेको मोबाइल उठायो। हिजो रातिदेखि साइलेन्ट मोडमा थियो…। राति अबेरसम्म सर्बेन्द्रको धेरै म्यासेज आएको देखेर दिपेश छक्क पर्यो। उसले म्यासेज पढ्न थाल्यो…।
'मलाई थाहा छ तिमी सुतिसकेकी छौ र मेरो म्यासेजहरू बिहान पढ्नेछौ तर मलाई केही सोध्न मन लागिरहेको छ, बिहान पढेर जबाफ दिनु ...।'
दिपेशले जिज्ञासाका साथ थप म्यासेजहरू पढ्न थाल्यो।
'जब मैले पहिलो पटक तिम्रो आवाज सुनेँ, त्यसपछि थाहा छैन किन तिमी नै हौ भन्ने लागेन किनकि तिम्रो लेखन शैलीमा जुन निर्दोषिता देखिन्छ त्यो तिमीले बोलेको शब्दमा देखिएन, के साँच्चै तिमी नै हौ? यो सुनेर तिमीलाई नराम्रो लाग्न सक्छ, तर प्लिज तिमी नरिसाउनु...।'
दिपेश स्तब्ध भयो। वास्तवमा दिपेशले उसँग कुरा पनि गरेको थिएन। उसलाई यो कसरी थाहा भयो? कौतुहलताका कारण दिपेशले थप पढ्न थाल्यो।
'मेरो दिमागमा जे आउँछ, म त्यसलाई मेरो मनमा राख्दिनँ र भन्दिन्छु। हामी असल साथी हौ त्यसैले एकअर्कालाई बुझ्छौं। तिमी साह्रै प्यारी केटी हौ, म तिमीलाई त्यस्तो केही भनेर मन दुखाउन चाहन्नँ। सायद म गलत हुनसक्छु तर अब तिमीलाई यो भनिसकेपछि मलाई हल्का महसुस भएको छ... ओके शुभ रात्रि प्रिय..।'
'अचम्मको मान्छे ... मान्छे!' दिपेशले गुनगुनाउँदै भन्यो।
दिपेश उर्फ बिनिताले पनि लेख्न चाहन्थ्यो, ‘जब तिमी म्यासेज लेख्छौ, लाग्छ तिम्रा शब्दहरू ठ्याक्कै केटीका शब्दहरू जस्तै हुन्छन्, तर हिजो तिम्रो स्वर सुन्दा मलाई लाग्यो कि तिमी त पक्का केटा रहेछौ।’ मनमनै यो कुरा सोचेर दिपेश मज्जाले हाँस्न थाल्यो।
उसले जबाफमा यति मात्रै लेख्यो, 'गुड मर्निङ आज शनिबार हो म घरमा छु, त्यसैले हामी भोलि कुरा गरौंला।'
भोलिपल्ट सर्बेन्द्रको कुनै म्यासेज आएन। अर्को दिन पनि बित्यो... दिनहरू बित्यो तर सर्बेन्द्रको तर्फबाट कुनै जबाफ आएन। ऊ धेरै दिन अनलाइन पनि देखिएन...। दिपेश उर्फ बिनिताले उसलाई दिनहुँ म्यासेज गर्यो तर कुनै जबाफ आएन। कतै सर्बेन्द्रले दिपेशको सत्यताको बारेमा त थाहा पाएन। बाह्रौं दिन बिहानको चिया पिउँदै दिपेश आफैसँग मनमनै बोल्दै थियो, 'तिमी जहिले पनि नकारात्मक सोच्छौ, कहिलेकाहीँ सकारात्मक पनि सोच्ने गर।’
दिपेशले आफ्नो अगाडिको ऐनामा आफैलाई हेर्दै टाउकोमा हातले हिर्काउँदै मुस्कुरायो।
दिपेशले सोच्न थाल्यो, कतै ऊ बिरामी त भएन...हैन ... उसको आमाको स्वास्थ्य पनि बिग्रिएको हुनसक्छ, उसले भनेको थियो ...। दिपेशले सर्बेन्द्रलाई अहिले नै कल गर्न... सोच्दै दिपेशले मेसेन्जरको भ्वाइस कन्ट्याक्ट लिस्टबाट उसको नाम निकाल्दै गर्दा सोच्यो ‘पागल त भइनँ... म बिनिता होइन, म त वास्तवमा दिपेश हो।’ दिपेशले आफैलाई गाली गर्यो।
सर्बेन्द्रलाई वास्ता छैन भने दिपेश उर्फ बिनितालाई के मतलब, त्यसैले दिपेशले उसको बारेमा किन सोच्ने? फेरि दिपेश उर्फ बिनिताले गर्लफ्रेन्ड जस्तै सोच्दै छ ...। के भएको होला दिपेशलाई? फेक आइडी बनाएर केटाहरूलाई पागल बनाउँदा बनाउँदै कतै ऊ आफै पागल त भएको छैन? दिपेशले मनमनै सोच्यो र दिमागलाई अलिकति आराम मिलोस् भनेर मनपर्ने संगीतको धुन सुन्न थाल्यो।
एक्काइसौं दिनमा सर्बेन्द्रको जबाफ आयो, 'सरी, आज तिम्रो धेरै म्यासेज पढ्न भ्याएँ, म नेपालमा थिइनँ, आमाको उपचारका लागि अचानक भारत जानुपर्यो, अहिले सबै ठीक छ ... प्लिज नरिसाउनु।”
संयोगवश दिपेश उर्फ बिनिता पनि अनलाइनमा थियो, उसले लेख्यो, 'इट्स ओके'
'इट्स ओके मात्र ... प्रेममा परेको जस्तो गरी तिमीले त मलाई हरेक दिन म्यासेज गरिरहन्थ्यौ।' यो लेख्दै सर्बेन्द्रले एउटा बाङ्गो स्माइली पठायो।
दिपेश उर्फ बिनिताले पनि जबाफमा स्माइली पठायो तर इमानदारीपूर्वक भन्नुपर्दा दिपेशलाई अचम्म लाग्यो। उसले सर्बेन्द्रलाई लेख्यो, 'के तिमी मलाई माया गर्छौ?'
'थाहा छैन, तर मलाई तपाईंसँग कुरा गर्न रमाइलो लाग्छ ...' सर्बेन्द्रले जबाफ पठायो र उसले पनि दिपेश उर्फ बिनितालाई सोध्यो... 'अनि तिमी...'
उसका ती दुई शब्दले दिपेशको मन छोयो। ऊ यही पलको पर्खाइमा थियो। कहिले सर्बेन्द्रले माया प्रेमको बारेमा कुरा गर्छ। तर... आज किन हो कुन्नी दिपेशलाई साँचो कुरा भन्ने हिम्मत आएन।
यो दुविधामा फसेपछि दिपेश उर्फ बिनिताले उसलाई लेख्यो, 'मलाई पनि थाहा छैन।'
करिब दुई मिनेटपछि आएको उसको जबाफले दिपेशको खुट्टा मुनिबाट जमिन नै भाँसिएको जस्तो लाग्यो...।
उसले लेखेको थियो, 'मलाई थाहा छ तिमीले मलाई धेरै माया गर्छौ, त्यसैले तिमी मेरो बारेमा यति धेरै चिन्ता गर्छौ… तर आज म तिमीलाई केही कुरा भन्न चाहन्छु। म तिम्रो राम्रो साथी बन्न सक्छु तर तिम्रो जीवन साथी होइन किनकि मेरो जीवनको एउटा ठूलो रहस्य छ जुन म तिमीलाई बताउन सक्दिनँ। म कहिल्यै तिम्रो बन्न सक्दिनँ। मलाई पनि तिमीसँग कुरा गरेर केही फरक महसुस हुन्छ।'
यो पढेपछि दिपेशलाई अचम्म लाग्यो।
'ऊ धेरै सोझो मान्छे रहेछ, अब मैले यो फोहोरी खेल बन्द गर्छु, यदि उसले साँचो कुरा थाहा पायो भने धेरै नराम्रो हुनेछ।' दिपेशले आफैलाई मनमनै भन्यो। किन हो कुन्नी दिपेशले उसलाई दुःखी देख्न चाहँदैन्थ्यो।
म्यासेज तीन चार पटक दोहोराएर पढ्यो...। दिपेशले मनमनै निश्चय गरिसकेको थियो कि अब उसलाई कहिल्यै म्यासेज गर्ने छैन। दिपेश टाढिन चाहन्थ्यो। अठोट गरेर दिपेशले आफ्नो फेक फेसबुक आइडी डिलिट गरिदियो। भोलिपल्ट बिहान र त्यसपछिका हरेक दिन अघिल्लो दिनको तुलनामा बिल्कुलै नयाँ थिए...। दिपेशको व्यवहारमा परिवर्तन आएको थियो। अब उसले कसैलाई दु:ख दिन चाहेन। बबितालाई दिपेशको बिगतको व्यवहार पटक्कै मन पर्दैनथ्यो...। बबिताले दिपेशलाई धेरै पटक सम्झाउने प्रयास गरेकी थिई... तर दिपेशलाई त्यसको केही प्रभाव परेन। बिस्तारै बिस्तारै बबिता पनि दिपेशबाट टाढिएकी थिइन्...।
एक दिन आफ्नो बिहेको निमन्त्रणा पत्र दिपेशलाई दिँदा लगभग रिसाएझैं भनी, 'म बिहे गर्दैछु, ऊ एकदमै राम्रो केटा छ, तिमी जस्तो होइन।'
दिपेशले उसको आँखामा हेरिरह्यो केही बोल्न सकेन। बबिताले गहिरो सास लिँदैं भनी, 'बिहेमा तिमी पक्कै आउनै पर्छ... आउँछौ नि?'
दिपेशको जबाफ नसुनी बबिताले फेरि भनिन्, 'तिमी आउनै पर्छ।' यति भन्दै अफिसको ढोकालाई तान्दै उनी छिटो-छिटो पाइला चाल्दै बाहिर निस्किइन्। झट्काले बन्द भएको ढोका यताउता हल्लिरहेको थियो। अन्य कर्मचारीहरूले मलाई ठूलो अपराध गरेजस्तो नजरले हेरिरहेका थिए।
***
बबिताको पनि बिहे भयो…। दिपेशको परिवारले बबिता र दिपेशको बिहेको सपना देखेका थिए। यो कुरा थाहा पाएपछि उनीहरूले अब आउने विवाहको प्रस्ताव सम्बन्धमा घरको ढोका खोलिदिएका थिए। दिपेश घरको एक मात्र छोरो। उलाई सबैले माया गर्थे...। बिहे त दिपेशले पनि गर्नु पर्ने थियो, ऊ पैतिस वर्षको भइसकेको थियो। कान्छा काका दिपेश भन्दा दुई वर्ष मात्र जेठा थिए। त्यसैले पनि दिपेशसँग जिस्किन्थे। दिनहुँ नयाँ नयाँ केटीको फोटो ल्याउँथे। केटीका तस्बिर हेरेर दिपेशले रिजेक्ट गरिदिन्थ्यो...। कुनै पनि फोटोमा त्यस्तो आकर्षण थिएन, जसले दिपेशलाई आकर्षित गरोस्..। छ महिना यसरी नै बित्यो... एक दिन दिपेशको ठूलो काकाले रिसाउँदै भन्नुभयो 'हरेक केटीलाई यसरी रिजेक्ट गरेपछि एक दिन कसैले पनि केटी दिन आउने छैनन्, अब यसो गरौं... बिहे तिम्रो रोजाइ अनुसार केटी हेर्न बन्द गर् मैले एकजना चिनेको साथी बिष्ट काजी सँग कुरा गरेको छु, उसको छोरी धेरै राम्री छिन्। सुन्दर, सुशील, भोलि हामी सबै उनीहरूलाई भेट्न पोखरा जाँदैछौं, भोलि शनिबार पनि हो, त्यसैले तिमीले कुनै बहाना गर्न पाउने छैन, कुरा बुझ्यौ।' काकाले जोड दिएर सोध्नुभयो, दिपेशले पनि सहमतिमा टाउको हल्लायो।
तर बिष्ट नाम सुनेर, दिपेशलाई आज तीन वर्षपछि सर्बेन्द्र बिष्टको याद आयो। पुराना दिनहरू सम्झेर ऊ हाँस्यो। भोलिपल्ट दिपेश, आमा, ठूला काका, कान्छा काका पोखरा हिँडे। केटीको घरमा पुग्ने बित्तिकै आजै छोरीलाई बिदाइ गरेर सँगै पठाउने जस्तो गरेर स्वागत गरियो। सबैले दुई जनालाई एक्लै छाडिदिए। दुवै केही बेर चुपचाप बसे। थाहा छैन किन हो प्रियालाई देखेपछि दिपेशलाई उनीप्रतिको लगाव महसुस भयो जुन सयौ केटीहरूको तस्वीर हेरेर पनि महसुस भएको थिएन...। पहिले पनि प्रियालाई भेटेको जस्तो लाग्यो।
उनीहरू घर फर्किए र बिहेको तयारी तीव्र गतिमा सुरू भयो। दुई महिनापछि प्रिया बुहारी बनेर दिपेशको घरमा आइन्। करिब छ महिनापछि एकदिन घरमा उनीहरू दुई जना मात्र थिए। शनिबारको दिन, बिहान खाजा दिपेशले आफै तयार पार्यो। प्रिया ऊसँगै भान्साकोठामा उभिएर मायालु नजरले दिपेशलाई हेरिरहेकी थिइन्...। प्रिया एक्कासि नजिक आएर दिपेशको गालामा चुम्बन गरिन् र भनिन्, 'थ्यांक्स फर बिइङ माय हसबैंड।' दिपेशले पनि मुस्कुराएर उसको निधारमा चुम्बन गर्यो।
बिहानको खाजा तयार थियो...।
प्रियाले भनिन्, 'प्लिज मेरो मोबाइल चार्जमा राखिदिनु होस् ...न। म एकछिनमा आउँछु।' दिपेशले मोबाइल लिएर खाने टेबलमा आयो। मोबाइलमा पासवर्ड थिएन। दिपेशको औंलाहरूले प्रत्येक एप खोल्न र बन्द गर्न थाल्यो। उसको आँखा बेला बेलामा भान्साको ढोकातिर पनि थियो। दिपेशले म्यासेन्जरमा क्लिक गर्यो। त्यसमा उसले जे देख्यो त्यसले दिपेशको सास रोकिए जस्तो भयो।
‘सर्बेन्द्र विष्ट सेन्ट म्यासेज टु बिनिता...’ दिपेशले त्यसलाई क्लिक गर्यो र त्यसमा उसैको अन्तिम म्यासेज थियो 'ओके गुडनाइट डियर, आफ्नो ख्याल राख्नु...।' त्यसपछि पनि धेरै म्यासेज थियो… उसले एकै सासमा सबै मेसेज पढ्यो। आखिर दिपेशले सर्बेन्द्रलाई बिनिताको फेक आइडीमा कुरा गरेको र प्रियाले पनि सर्बेन्द्रको फेक आइडी बनाएर कुरा गरेको भए पनि अन्तत: थाहै नभई सम्बन्ध गाँसियो।
