यो सहर देखावटी छ, यहाँका मान्छेहरू
जो हाँस्छन् तर भित्रभित्रै रोइरहेका हुन्छन्
सडक चिल्लो छ, सजावटले भरिएको छ
तर पाइलाहरू कता-कता अलमलिएका छन्
हरेक बिहान यहाँ सूर्योदय झल्किन्छ
तर भित्रको अँध्यारो कहिल्यै हट्दैन
यहाँको चिल्ला महलहरूको चमक
जसले गरिबका घरको अँध्यारोलाई छोप्छ
मान्छेहरू बोल्छन्, हाँस्छन्, अँगालो हाल्छन्
तर ती अँगालोहरू स्वार्थले भरिएका छन्
साथीभाइ छन् तर केवल नामका लागि
मनको अन्तरमा त टाढा छन् सबै
प्रेम यहाँ व्यापार जस्तो लाग्छ
जहाँ भावना पनि तौलिन्छन्
धन र यशको खोजीमा हराएका
यी सम्बन्ध केवल नाटक जस्ता लाग्छन्
रात पर्दा सहरको अर्को अनुहार देखिन्छ
जहाँ बत्तीहरूको उज्यालोले अँध्यारोलाई छोप्छन्
तर भित्री सडकहरूमा कोही रोइरहेका हुन्छन्
कोही आफ्नो भोकलाई भुलाउन कोसिस गर्दै छन्
पसलहरूमा जडिएका रङ्गिन पर्दाहरू
भित्रका भोक र दुःख छोप्न खोज्छन्
सहरको मध्य भागमा थकित आत्माहरू
आफ्ना सपनाहरूलाई रुमालले ढाक्दै छन्
कसैले फुस्रो हाँसो देखाउँछ
तर भित्रभित्रै उसले सपना गुमाइसकेको छ
यो सहर, जसले प्रगतिको नाम लिन्छ
तर वास्तविकतामा जीवनलाई गुमाउँछ
यहाँ समय कता दौडिरहेको छ?
पाइलाहरू त अघि बढिरहेका छन्
तर मन कहाँ रोकिएको छ?
विगत र भविष्यको बिचमा हराएको वर्तमान
कामको बोझले दबिएका काँधहरू
जहाँ थकान छ तर विश्राम छैन
सहरले दिन्छ मात्र सपना
तर ती सपनामा बाँधिएको पीडा छ
यो देखावटी सहर रोइरहेको छ
तर यसको आँसु कोही देख्दैन
हरेक रात जब सबै निदाउँछन्
सहरका भित्ता पनि कराउँछन्
हराएको आत्मीयता, हराएको आशा
यहाँ मानिसहरूको जीवन पनि देखावटी छ
सबैले मुखमा हाँसोको मुखौटा लगाउँछन्
तर भित्रभित्रै चिच्याउँछन्
तर के यो सहरलाई बदल्न सकिँदैन?
के यो चमकभित्रको झुटलाई हटाउन सकिँदैन?
मानवता फर्काउन, संवेदनालाई जगाउन
केही गर्न सकिन्छ, साँचो जीवन बनाउन
यो सहर केवल देखावटी हो
तर यसलाई वास्तविक बनाउन सकिन्छ
जहाँ सम्बन्ध नाफा-नोक्सानमा मापन हुँदैन
जहाँ सपना कुनै वस्तु जस्तो बेचिँदैन
मानिसहरूका आँखामा पुनः चमक ल्याउन
यो सहरलाई नयाँ रूप दिनुपर्छ
जहाँ धनले मात्र होइन, मनले जित्न सकिन्छ
जहाँ देखावटी पर्दाहरू च्यात्न सकिन्छ।
