म पनि एक समय थिएँ, मेरो अस्तित्व थियो
जीवनका भोगाइले भरिएका पलहरू थिए
म पनि गर्वका साथ उभिन्थेँ
तर आज म हराएको छु, अस्तित्वहीन।
कहिलेकाहीँ सोच्छु
म कुन मोडमा हराएँ?
कुनै भुलभुलैयामा?
कि समयको भेलमा बगेँ?
कसैले चिने पनि, कसैले नचिने पनि
मेरो उपस्थितिले न त कुनै अर्थ राख्छ
न त कुनै प्रभाव
बस् एक अदृश्य छाया जस्तै।
हराएको म
मेरो हाँसो अब गुमनाम छ
मेरो आँसु पनि लुकेका छन्
कसैले देख्न नसक्ने
कसैले बुझ्न नसक्ने।
अहिले म केवल एक प्रश्न बनेको छु
म कहाँ गएँ, कसरी हराएँ?
कसैले मलाई चिन्दैन
किन म आफैलाई चिन्दिनँ?
म फेरि पत्ता लाग्ने छु
फेरि नयाँ आशा, नयाँ पहिचानसँग
तर अहिलेको लागि
म हराएको म हुँ।
