कविता
सानै कुरो थियो
अलिकति स्वर ठूलो भयो
उनलाई मन परेन
कुरो बढ्दै बढ्दै गयो
रिस चढ्दै चढ्दै गयो
चर्काचर्की भयो
बाझाबाझ भयो
झगडाले उग्ररूप लियो
उनी हिँडिन् एकातिर
ऊ हिँड्यो अर्कोतिर
बेग्लाबेग्लै बस्न थाले
वकिलहरू सग्बगाउन थाले
फाटो बढ्न थाल्यो
डिभोर्ससम्मको कुरो हुन थाल्यो
त्यसपछि पल बित्यो
दिन बित्यो
रात बित्यो
बेला समय बित्न थाल्यो
विरहै विरहले
शून्य शून्यमा
एक्लै एक्लै
न ऊसँग उनी
न उनीसँग ऊ
हर पल उनी जिउन थालिन्
उसैको यादहरूमा
ऊ त झन् टोलाउन थाल्यो
उनकै यादहरूमा
उसले सोचिरह्यो
यो दुईदिनको जिन्दगी
त्यो छुटेका मीठा मीठा साथ
त्यो छुटेका मधुर प्यार
उसको मन
उसको आँसु
भन्दै थियो
‘भो अब यो भन्दा बढी
सहन सक्दिनँ’
त्यस्तै उनी पनि
सधैँभरिको बिछोडको पीडामा
बस्न सकिनन्
पागल पागल जस्तो भइन्
के के हराए जस्तो
के के गुमाए जस्तो
अदालतकै अगाडि
दुबैको भेट भयो
आँखा जुध्यो
आसलाग्दो हेराइ
सामिप्यमै अन्तरमनको संगम
ओठमा मन्द मन्द मुस्कान
हृदयभित्रदेखि प्रष्फुटित भयो
स्पर्श गरूँ गरूँ लाग्ने
मीठो प्रेम चाहना
दुबैले दुबैसँग माफी मागे
अंगालोमा लपक्क टाँसिएर
मायाले धेरै बेरसम्म रोए
कहिले त्यो बिछोडको
दु:खका आँसु
कहिले यो मिलनको
हर्षको आँसु
अदालतमा पस्नै परेन
उनी ऊ बिना र
ऊ उनी बिना
बाँच्नै नसक्ने भए
वकिलहरू हेरेको हेरै भए
वरपर सबैले हेरिरहे
हातमा हात समातेर
सँगै बाँकी जीवनतिर लम्किरहेका
मायालु जोडीलाई
श्रीमान श्रीमतीलाई
समय हो
माया गर्नेहरूलाई
एकदिन न एकदिन
आउँछ त्यो खुसी
